ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΥΜΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

    Ο Ολυμπιακός Ύμνος γράφτηκε το 1896 απο τον έλληνα ποιητή Κώσταντινο Παλαμά και μελοποιήθηκε απο τον μουσουργό Σπυρίδωνα Σαμαρά.Ανακρούστηκε για πρώτη φορά στους 

 

Ολυμπιακούς  αγώνες του 1896 στην Αθήνα.Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) το αναγνώρισε οριστικά σαν ολυμπιακό σύμβολο το 1958 στην 55η Σύνοδο της στο Τόκυο.

Ο Ολυμπιακός ύμνος του Κωστή Παλαμά :

Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού
Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι
Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί

Κάμποι, βουνά και θάλασσες φέγγουνε μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός, κάθε λαός
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός

Το ολυμπιακό σύμβολο είναι η ολυμπιακή σημαία.

Επίσης, το Ολυμπιακό σύμβολο έχει πέντε συμπλεκόμενους κύκλους που συμπεριλαμβάνονται στους κύκλους πέντε διαφορετικά χρώματα μπλε, μαύρο, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο όπου αντιστοιχούν το καθένα σε μια Ήπειρο.

ΜΠΛΕ=ΕΥΡΩΠΗ

ΚΙΤΡΙΝΟ=ΑΣΙΑ

ΜΑΥΡΟ=ΑΦΡΙΚΗ
ΠΡΑΣΙΝΟ=ΩΚΕΑΝΙΑ

ΚΟΚΚΙΝΟ=ΑΜΕΡΙΚΗ

Η καταγωγή των αγώνων

Οι αθλητικοί αγώνες αποτέλεσαν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και πολυσύνθετους θεσμούς στην αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη έρευνα δεν έχει λύσει ακόμα το πρόβλημα των ιστορικών απαρχών τους. Παραδίδονται πολλοί αρχαίοι μύθοι για τη δημιουργία τους από θεούς και ήρωες, γεγονός που υποδηλώνει ότι και για τους αρχαίους Έλληνες η καταγωγή τους ήταν μάλλον ασαφής. Οι ρίζες του ελληνικού αθλητισμού μπορούν να αναζητηθούν στην εποχή του Χαλκού. Οι πρώτες δραστηριότητες που πιθανώς συνδέονται με την έννοια της αθλητικής άμιλλας είναι τα περίφημα «ταυροκαθάψια>> καθώς και σκηνές πυγμαχίας και πάλης που συναντούμε σε τοιχογραφίες, σφραγιδόλιθους και λίθινα αγγεία της μινωικής Κρήτης και της Θήρας. Όσον αφορά στη μυκηναϊκή Ελλάδα, οι αρχαιολογικές ενδείξεις για την τέλεση αγώνων είναι ελάχιστες. Ωστόσο, οι περιγραφές «άθλων» και παιχνιδιών που συναντούμε στα ομηρικά έπη θεωρείται ότι αντικατοπτρίζουν 6 μυκηναϊκές παραδόσεις. Η πρώτη πραγματική περιγραφή αγώνων απαντά στην Ιλιάδα(Ψ 256–Ω 6) και αφορά στα «επιτάφια άθλα» που οργάνωσε ο Αχιλλέας προς τιμή του νεκρού Πατρόκλου. Αλλά και στην Οδύσσεια  (θ 97-253), ο βασιλιάς των Φαιάκων Αλκίνοος οργανώνει αγώνες προς τιμή
του Οδυσσέα. Και στις δύο περιγραφές, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται είναι πλούσιο και λεπτομερές, στοιχείο που ενδεχομένως υποδηλώνει μια μακρά παράδοση αγώνων στο μυκηναϊκό κόσμο. Θρησκεία, ιερά και αθλητικοί αγώνες Στους ιστορικούς χρόνους οι αγώνες διεξάγονταν πάντα στα πλαίσια μεγάλων θρησκευτικών γιορτών. Τα στάδια ήταν άμεσα συνδεδεμένα με τα ιερά και οι αγώνες αποτελούσαν ένα είδος προσφοράς στους θεούς. Για τους περισσότερους αγώνες υπήρχαν ιδρυτικοί μύθοι που τους συνέδεαν με κάποιον τοπικό ήρωα ή τον οικιστή της πόλης, με τον καιρό όμως όλοι συνδέθηκαν με το όνομα κάποιου ολύμπιου θεού. Μεταξύ των πολυάριθμων αγώνων της αρχαιότητας, τέσσερις ήταν εκείνοι που απέκτησαν πανελλήνιο κύρος: τα Ολύμπια που διεξάγονταν κάθε τέσσερα χρόνια στην Αρχαία Ολυμπία προς τιμή του Δία, τα Πύθια που διεξάγονταν επίσης κάθε τέσσερα χρόνια στους Δελφούς προς τιμή του Απόλλωνα, τα Ίσθμια κάθε δύο χρόνια στο Ιερό του Ποσειδώνα στην Ισθμία, και τα Νέμεα επίσης κάθε δύο χρόνια στο Ιερό του Δία στη Νεμέα. Οι πανελλήνιοι αγώνες συνέβαλαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση μιας κοινής πολιτισμικής, θρησκευτικής, πολιτικής και ενδεχομένως εθνικής ταυτότητας μεταξύ των κατοίκων των ελληνικών πόλεων. Τα Ολύμπια φαίνεται ότι ήταν οι αρχαιότεροι αγώνες, αφού η παράδοση τοποθετεί την έναρξή τους στο 776 π.Χ. Αρχικά είχαν τοπικό χαρακτήρα, αλλά βαθμιαία άρχισαν να προσελκύουν και κατοίκους γειτονικών περιοχών, ώσπου τελικά καθιερώθηκαν ως ο σπουδαιότερος αθλητικός θεσμός του αρχαίου κόσμου, που διάρκεσε χωρίς διακοπή από το 776 π.Χ. ως το 393/4 μ.Χ. Η σημασία των Ολυμπιακών Αγώνων μαρτυρείται τόσο από το γεγονός ότι κατά τη διάρκειά τους διακόπτονταν οι πολεμικές δραστηριότητες (ολυμπιακή εκεχειρία) όσο και από το ότι οι Ολυμπιάδες (τα διαστήματα μεταξύ δύο Ολυμπιακών Αγώνων) χρησίμευαν και ως επίσημη μέθοδος μέτρησης του χρόνου (π.χ. «το δεύτερο έτος της 10ης Ολυμπιάδας»).

Αρχαία Ελλάδα - Αγωνίσματα

ΤΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ
Τα ταυροκαθάψια
Ήταν από τους πρώτους γνωστούς αθλητικούς αγώνες. Γίνονταν στην μινωική Κρήτη.
Οι αθλητές έπιαναν τον ταύρο από τα κέρατα, πηδούσαν κάνοντας στροφή στον αέρα και κατέληγαν όρθιοι και ανάποδα πάνω στην ράχη του.
Σε αντίθεση με τις σημερινές ταυρομαχίες, στα ταυροκαθάψια ποτέ δεν θανάτωναν τον ταύρο .
                                     

Η πυγμαχία
Πολύ διαδεδομένο άθλημα, από την εποχή της Κυκλαδικής εποχής, ακόμα, όπως δείχνει η παρακάτω εικόνα από τοιχογραφία της Θήρας (Σαντορίνης) του 1650 π.Χ. περίπου.
                                                         
Ήταν σκληρό άθλημα, με τους αντιπάλους να αγωνίζονται μέχρι ο ένας από τους δύο να πέσει αναίσθητος ή να παραδεχθεί την ήττα του. Οι αθλητές τύλιγαν τα χέρια τους με ιμάντες και χτυπούσαν τον αντίπαλο κυρίως στο κεφάλι και το πρόσωπο.

.
Η πάλη
Ήταν ένα από τα αγαπημένα αθλήματα των αρχαίων. Μοιάζει αρκετά με την σημερινή ελληνορωμαϊκή πάλη.
                                    
.
Το παγκράτιον
Το πιο δύσκολο αλλά και σκληρό άθλημα της αρχαίας Ελλάδας (που μοιάζει με τις ασιατικές πολεμικές τέχνες). Ήταν συνδυασμός πάλης και πυγμαχίας. Ο νικητής έπρεπε να νικήσει συνδυάζοντας την ευελιξία αλλά και την δύναμη της γροθιάς, συμβολίζοντας έτσι τον ηρωικό αγώνα του άοπλου πολεμιστή στην μάχη. Σε αντίθεση με την καθεαυτή πυγμαχία, οι αθλητές του παγκρατίου αγωνίζονταν με γυμνά χέρια και δεν χτυπούσαν με την γροθιά, αλλά με τα δάχτυλα της πυγμής.
Οι παγκρατιαστές ήταν τόσο γενναίοι και δυνατοί, ώστε κάθε πόλη καμάρωνε αν είχε πολίτη κάποιον ή κάποιους από αυτούς. Μάλιστα, λέγεται πως όταν ο νικητής του παγκρατίου επέστρεφε στην πόλη του, οι άρχοντες γκρέμιζαν συμβολικά ένα μέρος των τειχών, με την εξήγηση πως η πόλη δεν χρειαζόταν πια τα τείχη για να προστατευτεί, αφού είχε στους κόλπους της τέτοιον πολεμιστή!

Το παγκράτιο, όπως δέχονται σημαντικοί ιστορικοί των ασιατικών αθλημάτων, μεταφέρθηκε στην Ασία με τους πολεμιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μάλλον είναι ο πρόγονος των αθλημάτων αυτών (καράτε, κουνγκ φου, τάεκβοντο, κλπ.).
.
Ο δρόμος
Από τα παλαιότερα και σημαντικότερα αθλήματα.
Στους αγώνες δρόμου οι αθλητές έτρεχαν γυμνοί (και με γυμνά πόδια επίσης).
                                        
.
Το άλμα
Αποτελούσε αγώνισμα του πεντάθλου (μαζί με τον δρόμο, το ακόντιο, τον δίσκο και την πάλη). Οι αθλητές αγωνίζονταν σε ένα σκάμμα με μαλακό χώμα. Επειδή πηδούσαν χωρίς φόρα, γι’ αυτό κρατούσαν στα χέρια τους τους αλτήρες, προκειμένου να τους δίνουν ώθηση.
                                   



Το ακόντιο
Αγώνισμα που προέρχεται από τον πόλεμο και το κυνήγι.
Δύο ήταν τα είδη του ακοντισμού: ο εκήβολος, δηλαδή βολή του ακοντίου σε μήκος, και ο στοχαστικός, δηλαδή βολή εναντίον προκαθορισμένου στόχου.

                                                                    
Η δισκοβολία
Οι δίσκοι που χρησιμοποιούσαν οι δισκοβόλοι αρχικά ήταν από πέτρα, αργότερα όμως ήταν από χαλκό, μολύβι ή σίδερο. Οι αθλητές στον αγώνα χρησιμοποιούσαν όλοι τον ίδιο δίσκο.
                                      

Οι αρματοδρομίες
Διεξάγονταν σε ειδικό στάδιο, το ιπποδρόμιο. Το μοναδικό ιπποδρόμιο που διασώζεται σήμερα στην Ελλάδα βρίσκεται στο Λύκαιο όρος.
                                                              

.

ΑΛΛΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ

Το Κερητίζειν
Ο πρόγονος του σημερινού χόκεϋ (!).
Ήταν ένα ομαδικό άθλημα, κατά το οποίο οι αθλητές χρησιμοποιούσαν ως μπαστούνια κυρτά ραβδιά σε σχήμα κεράτων και ένα κυκλικό αντικείμενο ως μπάλα. Η ονομασία μάλιστα του αθλήματος προέρχεται από την λέξη κέρας που σημαίνει κέρατο.
                                                                 

Ξέρατε ότι...
Ποδόσφαιρο στην αρχαία Ελλάδα.
Οι αρχαίοι, εκτός από τα ατομικά αθλήματα, επιδίδονταν και σε ομαδικά.
Απ’ ό,τι ξέρουμε, έπαιζαν ένα είδος ποδοσφαίρου, με μπάλα φτιαγμένη από δέρμα και γεμισμένη με πούπουλα ή με μία φούσκα από αέρα.
Στο παρακάτω ανάγλυφο του 4ου π.Χ. αι. (που βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο) βλέπουμε έναν άντρα που παίζει με το πόδι του μία μπάλα (!).
                                                                           
                                       
.

Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο, το χάντμπολ και τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον δισεκατομμυρίων ατόμων ανά τον πλανήτη, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ωστόσο, δεν αποτελούν σύγχρονη "εφεύρεση", αφού και κατά την Αρχαιότητα τα ομαδικά αθλήματα ήταν διαδεδομένα και συγκέντρωναν τα βλέμματα όλων όσοι ασχολούνταν με τον αθλητισμό.

Παρά το γεγονός δε ότι τις μεγάλες τιμές τις απολάμβαναν οι νικητές των ατομικών αθλημάτων και κυρίως αυτοί του στίβου, της πυγμαχίας και της πάλης, εντούτοις από παλιά υπήρχαν αθλοπαιδιές, που αν τις αναλύσουμε σήμερα, βλέπουμε ότι αποτελούν προδρόμους πολλών ομαδικών αθλημάτων.
 
Φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι στα αγωνιστικά προγράμματα των πανελληνίων ιερών αγώνων δεν συμπεριλαμβάνονταν τα ομαδικά αθλήματα. Οι Αρχαίοι Έλληνες επιδίδονταν σε αθλοπαιδιές κυρίως για την ψυχαγωγία τους και μαζί με διάφορες ασκήσεις ήταν μέσα βελτίωσης των σωματικών τους ικανοτήτων και της ανάπτυξης αρετών, όπως του θάρρους, της καρτερίας και της ετοιμότητας.
 
Τότε, οι σφαιρίσεις, δηλαδή τα παιχνίδια που παίζονταν με την μπάλα και ενσάρκωναν τις αθλοπαιδιές, τύγχαναν ιδιαίτερης αγάπης και προτίμησης των ανθρώπων, καθώς στο χώρο των γυμνασίων υπήρχαν τα σφαιριστήρια που ήταν χώροι όπου οι αθλητές επιδίδονταν στη σφαιριστική. Μεγάλη απήχηση υπήρχε στη Σπάρτη, καθώς οι Σπαρτιάτες ήταν οι πρώτοι που την εφάρμοσαν, καθώς ταίριαζε απόλυτα με τον τρόπο ζωής, την σκληρότητα και της αυστηρής διαπαιδαγώγησής τους στο βασικό στάδιο της φυσικής τους αγωγής. Οι έφηβοι της Σπάρτης, μάλιστα, εισερχόμενοι στην ανδρική ηλικία (19-20 ετών) λέγονταν και σφαιρείς. Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε τις πολλές αναφορές του Πλάτωνα στις σφαιρίσεις, ενώ ιδιαίτερα αγαπητό αγώνισμα ήταν και για τους Μακεδόνες βασιλείς και το Μ. Αλέξανδρο. Σε σύγγραμμά του, ο ιατρογυμναστής Γαληνός αναδεικνύει την ανωτερότητα των σφαιρίσεων έναντι των υπολοίπων ομαδικών αθλημάτων.
 

Η αγάπη για τη σφαιριστική αποκτά μια διαχρονικότητα στην αρχαιότητα. Η σφαίρα αρχικά κατασκευάζονταν από διάφορα νήματα και αργότερα από ραμμένες δερμάτινες ταινίες, που γεμίζονταν από τρίχες ή πούπουλα. Ήταν μαλακή και ελαστική. Οι παιδικές σφαίρες βάφονταν με διάφορα χρώματα. Τότε, τα πλέον γνωστά σφαιριστικά παιχνίδια ήταν η φαινίνδα ή αρπαστόν, όπου οι παίκτες προσποιούνταν ότι θα ρίξουν σε κάποιον την σφαίρα, ενώ την έριχναν σε άλλους (κατά κάποιο τρόπο μοιάζει στο χάντμπολ).

Ο επίσκυρος ή επίκοινος παίζονταν από νέους 17-18 ετών και αποτελεί τον πρόδρομο του ράγκμπι. Το κερρητίζειν (κέρας ήταν το μπαστούνι) παίζονταν με την χρήση ενός μπαστουνιού και αποτελεί τον πρόδρομο του χόκεϊ επί χόρτου. Επίσης, ήταν η ουρανία, όπου οι παίκτες πετούσαν την μπάλα ψηλά και την κέρδιζε όποιος πηδούσε ψηλότερα και την έπιανε (υπάρχει μικρή ομοιότητα με το μπάσκετ στο τζάμπολ ή και την διεκδίκηση της μπάλας στην ρακέτα). Δεν θα πρέπει ακόμη να προσπεράσουμε και το γεγονός ότι υπήρχε και η απόρραξις, στην οποία οι παίκτες χτυπούσαν την μπάλα στο έδαφος με το χέρι και μετρούσαν τον αριθμό των αναπηδήσεων.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η ποικιλία των αθλητικών δραστηριοτήτων ήταν ενδιαφέρουσα. Υπήρχαν ομαδικά αθλήματα χωρίς έπαθλα, όπως οι σφαιρίσεις, με στόχο τη διασκέδαση και τη σωματική βελτίωση. Όμως, τα περισσότερα αποτέλεσαν και αποτελούν πρόδρομο πολλών ομαδικών αθλημάτων, που υπάρχουν σήμερα, και γίνονταν πόλος έλξης εκατομμυρίων αθλητών. Στην Αρχαία Ελλάδα, εκτός από παιδιά, στις αθλοπαιδιές μετείχαν ενήλικες και γυναίκες. Υπήρχε μεγάλος αριθμός τέτοιων παιχνιδιών, χωρίς δυστυχώς να έχουμε επαρκή γνώση των κανονισμών. Όμως, αναλύοντας τις σφαιρίσεις, εύκολα διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες, με πολλά ομαδικά αθλήματα. 

Παραολυμπιακοί Αγώνες

Η δύναμη της ψυχής

  Οι προσπάθειες των αθλητών με αναπηρίες αποτελούν ένα πηγάδι έμπνευσης και θαυμασμού. Οι Παραολυμπιακοί αγώνες συχνά αναφέρονται ως η γιορτή της διαφορετικότητας.

  Το βαθύτερο νόημα τους όμως είναι άλλο. Οι αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων, αναμφίβολα είχαν δυσκολότερη αφετηρία στην αθλητική τους καριέρα. Τα σωματικά εμπόδια που ίσως για πολλούς φαντάζουν ανυπέρβλητα δεν συγκρίνονται με τα πνευματικά. Το να καταφέρεις να αγωνίζεσαι σε ένα παγκόσμιο αθλητικό γεγονός κρύβει αμέτρητες στιγμές πόνου, δακρύων, συγκίνησης, πνευματικής αστάθειας και τάσεων απομάκρυνσης από το στόχο. Οι αθλητές αυτοί δεν αγωνίζονται για τη δόξα, τα μετάλλια, ή τις χορηγίες. Αγωνίζονται, για να αποδείξουν πρώτα στον εαυτό τους και μετά σε όλους εμάς, ότι η δύναμη της θέλησης υπερνικά όλα τα φυσικά εμπόδια. Δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορείς να κάνεις με το σώμα σου, αρκεί να καταφέρεις να αντλήσεις τη δύναμη που πηγάζει από το μυαλό σου.Οι αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων μεταφέρουν μέσα από τις προσπάθειες τους μηνύματα που ξεπερνούν το ‘σημασία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη’. Οι προσπάθειες τους μας διδάσκουν ό,τι είναι τόσο εύκολο να τα παρατηρήσεις με τη πρώτη δυσκολία. Φαντάζει όμως, τόσο δύσκολο να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, υπερπηδώντας τα εμπόδια. Αν υπάρχουν παραδείγματα προς μίμηση ή κοινωνικά πρότυπα, αναμφισβήτητα οι παραολυμπιακοί αθλητές είναι οι πιο κατάλληλοι. Ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Λονδίνου 2012 είχα την ευκαιρία να μοιραστώ την προσπάθεια και τις συγκινήσεις που μας χάρισαν οι αθλητές μας. Ή κοινωνία μας όμως έχει ανάγκη από τέτοια πρότυπα και πέρα από τους παραολυμπιακούς αγώνες. Ασ συνεχίσουμε να στηρίζουμε λοιπόν την προσπάθεια των ελλήνων αθλητών και όταν θα πέσει η αυλαία των αγώνων. Ας διδαχτούμε λοιπόν από τη διαφορετικότητα και τα μηνύματα που περνάει γιατί η ποικιλομορφία αποτελεί τη βάση της δημιουργικής δράσης και έμπνευσης.

Η σκοτεινή πλευρά των παραολυμπιακών :

 Αθλητές αυτοτραυματίζονται για καλύτερες επιδόσεις!

  Μια αποκάλυψη που σοκάρει έκανε το BBC στο πλαίσιο των Παραολυμπιακών Αγώνων που πραγματοποιούνται στο Λονδίνο την τρέχουσα περίοδο.

  Η… ντόπα των Παραολυμπιακών Αγώνων λέγεται << boosting>>  και υπόσχεται βελτιστοποίηση των επιδόσεων των αθλητών πριν από τους Αγώνες με τον αυτοτραυματισμό τους.

  Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ένας στους τρεις αθλητές των Παραολυμπιακών αυτοτραυματίζονται προκειμένου να προκαλέσουν αύξηση της αρτηριακής πίεσης και της καρδιακής συχνότητας πριν από τους αγώνες.

  Σύμφωνα με τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή η πρακτική αυτή έχει απαγορευτεί από το 1994 γιατί μπορεί να βελτιώνει τις αθλητικές επιδόσεις λόγω καλύτερης αιμάτωσης των μυών, ταυτόχρονα όμως αυξάνει τον κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου.

  Yπήρχαν φορές που έκανα ένα ή δύο γερά ηλεκτροσόκ στο πόδι μου ή το δάχτυλο του ποδιού» παραδέχεται o 36χρονος Καναδός παραπληγικός και αθλητής της αναρρίχησης Brad Zdanivsky.

  Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 17% των αθλητών που συμμετείχαν παραδέχτηκαν ότι είχαν χρησιμοποιήσει την πρακτική «boosting» αναφέρει έκθεση που πραγματοποίησε η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή.

  Πιο μεγάλο θεωρεί ότι είναι το ποσοστό ο Δρ Andrei Krassioukov , καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολούμπια ο οποίος δεν αποκλείει να φτάνει το 30%.

  Το δύσκολο σε αυτή την περίπτωση μάλιστα είναι να εντοπιστεί ποιος αθλητής το κάνει δεδομένου ότι το point system που χρησιμοποιείται για την κατάταξη των αθλητών σε κατηγορίες δεν λαμβάνει υπόψη μετρήσεις της πίεσης και της καρδιακής συχνότητας.

  Δεδομένου ότι η πίεση των αθλητών δεν μετράται σε κατάσταση ηρεμίας, και μπορεί να παρουσιάζει μεγάλες φυσιολογικές διακυμάνσεις από άτομο σε άτομο, η πρακτική «boosting» φαίνεται ότι θα συνεχιστεί στο παρασκήνιο των Παραολυμπιακών.

Αναλυτικά τα Παραολυμπιακά αθλήματα είναι:

1.     Αντισφαίριση με αμαξίδιο

2.     Άρση βαρών σε πάγκο

3.     Γκόλμπολ (Goalball)

4.     Επιτραπέζια Αντισφαίριση

5.     Ιππασία

6.     Ιστιοπλοΐα

7.     Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο                        8.     Κολύμβηση

9.     Μπότσια (Boccia)

10. Ξιφασκία με αμαξίδιο

11.  Πετοσφαίριση (Καθιστών)

12.  Ποδηλασία

13.  Ποδόσφαιρο 5x5

14.  Ποδόσφαιρο 7x7

15.   Ράγκμπυ με αμαξίδιο

16.   Σκοποβολή                                                          

17.   Στίβος

18.   Τζούντο

19.   Τοξοβολία

20.    Κωπηλασία (νέο άθλημα στο Πεκίνο)

Χειμερινά Αθλήματα

1.     Δίαθλο

2.     Κέρλινγκ με αμαξίδιο

3.     Σκι αντοχής

4.     Χόκεϊ επί πάγου με έλκηθρο 

     5.     Αλπικό σκι